Στη γιορτή της σχολής χορού, φυσικά είχα πάει με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας. Σε κάποια φάση εκεί που παρακολουθώ και φωτογραφίζω με πλησιάζει μια κοπέλα: “Είσαι ο φωτογράφος της σχολής;” “Όχι, είμαι μαθητής εδώ” της λέω. “Η φωτογραφία είναι το χόμπυ μου”.
“Αλήθεια;”
“Ναι, κάνω Pole”
Κάνοντας μισό βήμα πίσω με επεξεργάζεται από την κορφή ως τα νύχια, χωρίς καμία προσπάθεια να το κρύψει. “Μα δεν φαίνεσαι καθόλου σαν...” παύση, “το άλλο φύλο”.
“Δεν είναι απαραίτητο...” κρύβω ένα μειδίαμα
“Να φαίνεσαι;”
“Να είσαι”
“Δεν είσαι;”
“Όχι”
Προσπάθησε να τα μπαλώσει. Προσπάθησα να μη σκάσω στα γέλια.
She was sitting on a ledge, at the side of the road. Two young'uns were standing near her.
“I don't want to talk to you, you look sick, and dirty”, she said and a wrinkled hand wiped the ash off the flowers on her lapel. The ash dropped and stained the off-white garment of her trousers.
“You look sick and dirty old lady”, the dark-haired young man replied, promptly. “You look sick and dirty, sitting here in the dark, all alone, smoking”.
“I'm not sick and dirty...” she protested. She paused ever so slightly. “I'm a lady”. Even as I was already far past them, her voice stayed, resonating in the charged atmosphere.
